Περήφανα Πουλιά οι Γλάροι θωρούν οι πιότεροι. Σύμβολα του πελάγους. Πόσο λάθος κάμουν, στεριανά είναι είπε ο ποιητής της Θάλασσας. Ψάχουν την τροφή τους
ολούθε και μόνο αυτή η ανάγκη τους φορές τα τραβά στα ανοικτά. Τις πιότερες φορές γυροφέρνουν σε στεριές, σκουπιδότοπους, πλούσιους σε τροφή, σκουπιδοφάγοι δηλ και ζήτουλες. Κρώζουν συνέχεια δε, ποτέ δεν μένουν σιωπηλά, διαλαλώντας πάντα τα όσα η στιγμή γεννά.
Αλλες φορές δε ψαρεύει μακριά απο ανθρώπους, αποφεύγοντας τους θεωρώντας τους κίνδυνο, και άλλοτε στριφογυρίζει πάνω τους γυρεύγοντας οτι απέμεινε απο τις ψαριές τους.Φορές πάλι που με λειψό ή ολόγιομο φεγγάρι καθισμένος στην επιφάνεια της θάλασσας, καρτερεί τους ήχους που θα μαρτυρήσουν την λεία του. Και σαν σιμώσει η καταιγίδα και σαν πλησιάζει η μπόρα, το ανεμοβρόχι τα βρίσκεις φωλιασμένα σε βράχους και λιμάνια.
Σκεφτόταν φορές την δίψα που γεννούσε η προσδοκία. Εκείνη η αίσθηση πως η ζωή θα αποκτήσει την γυαλάδα που της αξίζει.Πως η ανύπαρκτη αχτίδα, θα γίνει εκείνο το φώς που θα τον ζέσταινε, ως τα μύχια της ύπαρξης του. Μα πάλι θα του αρκούσε να αχνοφέγγει έστω και μακριά. Εκείνο το μαύρο, είχε μπουχτίσει. Είχε κάμει το μέγα λάθος να την ταυτίσει με την αγνότητα,με την αθωότητα.Είχε ξεχάσει πως το αντάλλαγμα θα ξεπερνούσε οτι διέθετε, και θα άγγιξε ακόμα και εκείνα τα κουρέλια της ψυχής του. Απορούσε για το ποιά αξία θα έπιαναν τούτα, στο τραπέζι των αργυραμοιβών. Γιατί τα ζητούσαν τόσο έντονα, υπάρξεις που βίωναν όλα αυτά που σε αυτόν φαινόταν επικά; Τι αξία είχαν τα κουρέλια του, μπροστά στα πολύ καλά και ακριβά τους υπάρχοντα; Ολα τούτα για μια προσδοκία;