Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο. Κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…

Περήφανα Πουλιά οι Γλάροι θωρούν οι πιότεροι. Σύμβολα του πελάγους. Πόσο λάθος κάμουν, στεριανά είναι είπε ο ποιητής της Θάλασσας. Ψάχουν την τροφή τους ολούθε και μόνο αυτή η ανάγκη τους φορές τα τραβά στα ανοικτά. Τις πιότερες φορές γυροφέρνουν σε στεριές, σκουπιδότοπους, πλούσιους σε τροφή, σκουπιδοφάγοι δηλ και ζήτουλες. Κρώζουν συνέχεια δε, ποτέ δεν μένουν σιωπηλά, διαλαλώντας πάντα τα όσα η στιγμή γεννά.
Αλλες φορές δε ψαρεύει μακριά απο ανθρώπους, αποφεύγοντας τους θεωρώντας τους κίνδυνο, και άλλοτε στριφογυρίζει πάνω τους γυρεύγοντας οτι απέμεινε απο τις ψαριές τους.Φορές πάλι που με λειψό ή ολόγιομο φεγγάρι καθισμένος στην επιφάνεια της θάλασσας, καρτερεί τους ήχους που θα μαρτυρήσουν την λεία του. Και σαν σιμώσει η καταιγίδα και σαν πλησιάζει η μπόρα, το ανεμοβρόχι τα βρίσκεις φωλιασμένα σε βράχους και λιμάνια.

Πνεύμα ελεύθερο, περήφανο  είπαν. Όσο ελεύθερο τον κάμουν οι φτερούγες του.  

Τι σόι περηφάνια είναι αυτή να ξοδεύεις την μέρα και την ενέργεια  σου στο γύρευμα και μάζεμα τροφής σκέφτηκε. Τι σόι γαλήνη να κουβαλεί άραγε το αδιάκοπο πηγαινέλα ; Η αγωνία και ο αγώνας  πότε  κάτω απο το αφρισμένο κύμα και πότε στα απομεινάρια του πολιτισμού  των ανθρώπων; Στο πάλεμα με το σμήνος για την διασφάλιση των κεκτημένων;

Μιλούν για σταθερό και γαλήνιο πέταγμα και δεν βλέπουν την αγωνιά του μην τον ρίξουν οι ριπές στα βράχια, να βρει το κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη κίνηση των ρευμάτων.Ολα γυρω του περιορισμοί.

Ξέρω θα πείς κείνα τα παιδικά αναγνώσματα, με τους γλάρους να φτερουγίζουν στροβιλιζόμενοι με άξονα τις αχτίδες του ήλιου, στις ριπές του ανέμου. Αιώνιους ταξιδευτές στα πέλαγα, να σαλπάρουν και να  ξαποστάζουν σε σκαλωσιές,κατάρτια και καταστρώματα, σε βραχονήσια.

Ο Γλάρος , ως θαλασσοπούλι, ξέρει σε απόλυτο βαθμό τον εαυτό του, τη φύση, τις δυνατότητές του τα όρια του, και δεν παραδίνεται όσο εύκολα νομίζουμε σε αυταπάτες-ψευδαισθήσεις.
Δύστροπο, απρόσιτο πουλί, φορές άπληστο και επιθετικό.Μα ένας απόλυτος μαχητής επιβίωσης αλύγιστος, ακόμα και με σπασμένες τις φτερούγες

Μια ακατανίκητη ροπή της ανθρώπινης ύπαρξης, στο να γυρίζει στο χτές, ως πηγή ευαισθησίας , γιατί τα όσα σόδεψε στον χρόνο και κατέχει σήμερα, δεν της αρκούν.Η φθορά του χρόνου φυραίνει πολλά απο τα μέσα της.

Βάζει τους γλάρους στον ίδιο καμβά και πασχίζει να μετρήσει το είναι του, αντάμα στο δικό τους
Να περισώσει οτι σώζεται απο την προσωπικότητα του.

Ετσι είθισται να αποδίδει μια σειρά απο βολικές ανθρώπινες ιδιότητες αγνοώντας επιδεικτικά τις βασικές παραμέτρους του κάθε είδους. Νομίζει πως η ζωής τους είναι η ζήση του , πως έχουν την πολυτέλεια που έχει αυτός στην γή, να νοιώθει.

Παλεύει με τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου ο άνθρωπος να βρει το νόημα της ζωής, Παλεύει με οτι στοιχειώνει την ζωή του, για να μην κάνει μίζερη.Και άλλοτε παραδίδεται λόγω κόπωσης ή ηττοπάθειας