..Μην τρομάξεις, εγώ ήρθε η ώρα να φύγω..

Μάζωξε τις θύμησες, τις παράθεσε με την απαιτούμενη χρονολογική σειρά, αναγκαίο και λειτουργικό είπαν

Έζησες όμορφα χρόνια στις κρυφές γωνίες της  αυλής και του κήπου είπε. Με όλη σου την παρέα  τους γάτηδες, τα μικροπούλια ,τον σκύλο σου.

Εζησες ωραίες στιγμές είπε. Βλέπεις ακόμα κείνο το ξυπόλυτο καχεκτικό,αδύναμο μαυριδερό χαμίνι να τρέχει στο ακροθαλλάσι χρόνους. Και φορές χανόσουν στον βυθό μέρες ολάκερες, ώρες αμέτρητες για τους κόχυλες

Η Ζωή που Δεν Εζησε...

Γαρμπής, Νοτιο-Ανατολικός Ανεμάς λέγει το Ανεμολόγιο. Κείνος ο διαολεμένος άνεμος που κουβαλούσε την υγρασία της θάλασσας. Ξύπναγε ο εφιάλτης του πόνου, απο κείνη την δυσπλασία ισχίου κατά την γέννα. Έκαμε κείνα τα πρώτα 25 και μετά 15 σκαλιά, μικρό Γολγοθά. Έκαμε κείνο το προαύλιο απρόσιτο, ίσα που κατάφερνε να βγει στον εξώστη στα διαλείμματα. Και στο σχόλασμα ξανά το ίδιο μαρτύριο για την Αγράμπελη.

Μόνη της παρηγοριά, ο Σπίνος. Αθόρυβος, σιωπηλός ,κουβαλούσε την τσάντα της, γινόταν το στήριγμα της όταν χρειαζόταν να περπατήσει. Ως αντάλλαγμα μοιράστηκε το ίδιο θρανίο. Ευκαιρία είπαν πολλοί, να τον μαζέψει, ώστε το μάθημα να κυλά ήρεμα.

Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν.

Σκεφτόταν φορές την δίψα που γεννούσε η προσδοκία. Εκείνη η αίσθηση πως η ζωή θα αποκτήσει την γυαλάδα που της αξίζει.Πως η ανύπαρκτη αχτίδα, θα γίνει εκείνο το φώς που θα τον ζέσταινε, ως τα μύχια της ύπαρξης του. Μα πάλι θα του αρκούσε να αχνοφέγγει έστω και μακριά. Εκείνο το μαύρο, είχε μπουχτίσει. Είχε κάμει το μέγα λάθος να την ταυτίσει με την αγνότητα,με την αθωότητα.Είχε ξεχάσει πως το αντάλλαγμα θα ξεπερνούσε οτι διέθετε, και θα άγγιξε ακόμα και εκείνα τα κουρέλια της ψυχής του. Απορούσε για το ποιά αξία θα έπιαναν τούτα, στο τραπέζι των αργυραμοιβών. Γιατί τα ζητούσαν τόσο έντονα, υπάρξεις που βίωναν όλα αυτά που σε αυτόν φαινόταν επικά; Τι αξία είχαν τα κουρέλια του, μπροστά στα πολύ καλά και ακριβά τους υπάρχοντα; Ολα τούτα για μια προσδοκία;

Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο. Κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…

Περήφανα Πουλιά οι Γλάροι θωρούν οι πιότεροι. Σύμβολα του πελάγους. Πόσο λάθος κάμουν, στεριανά είναι είπε ο ποιητής της Θάλασσας. Ψάχουν την τροφή τους ολούθε και μόνο αυτή η ανάγκη τους φορές τα τραβά στα ανοικτά. Τις πιότερες φορές γυροφέρνουν σε στεριές, σκουπιδότοπους, πλούσιους σε τροφή, σκουπιδοφάγοι δηλ και ζήτουλες. Κρώζουν συνέχεια δε, ποτέ δεν μένουν σιωπηλά, διαλαλώντας πάντα τα όσα η στιγμή γεννά.
Αλλες φορές δε ψαρεύει μακριά απο ανθρώπους, αποφεύγοντας τους θεωρώντας τους κίνδυνο, και άλλοτε στριφογυρίζει πάνω τους γυρεύγοντας οτι απέμεινε απο τις ψαριές τους.Φορές πάλι που με λειψό ή ολόγιομο φεγγάρι καθισμένος στην επιφάνεια της θάλασσας, καρτερεί τους ήχους που θα μαρτυρήσουν την λεία του. Και σαν σιμώσει η καταιγίδα και σαν πλησιάζει η μπόρα, το ανεμοβρόχι τα βρίσκεις φωλιασμένα σε βράχους και λιμάνια.

Ο Τρόμος της Σκιάς

Ξεκίνησε η ζωή πάλι. Με λιγότερο ενθουσιασμό, μουδιασμένη.Ο φόβος της πανδημίας, ο τρόμος της σκιάς , έχει φωλιάσει στα κατάβαθα των ψυχών των ανθρώπων.Ο άνθρωπος πιάστηκε άγρια στα δόκανα τους.Το βλέπεις στις όποιες κοινωνικές-προσωπικές προσεγγίσεις , στις συζητήσεις, στις κινήσεις των πιότερων. Τίποτα δεν είναι όπως πρίν, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Νέοι κώδικες ορίζουν την ζωή μας, στην βάση Νόμων, Υπουργικών Αποφάσεων, Προεδρικών Διαταγμάτων. Απο την άλλη οι διεθνείς μελέτες αποκτούν μεγαλύτερη διάσταση. Άλλοτε λειτουργούν ως βάλσαμο, άλλοτε επιτείνουν τα αδιέξοδα, άλλοτε ως δεκανίκια αφηγημάτων βολικών ή μή Λιγόστεψε με μιας το φως στην ζωή μας, θα πείς. Πολύ λιγόστεψε. Πολλά γύρω μας και μέσα μας, με μιας ερήμωσαν.

Βουβός Σπαραγμός

Για μια ακόμη φορά τον είχαν μεταφέρει στο κελί των μελλοθανάτων. Αρχιζε πάλι η διαδικασία του "η τελευταία φορά". Το τελευταίο τσιγάρο, το τελευταίο τραγούδι, το τελευταίο ταξίδι του μυαλού στο χωριό του. Το στερνό αντίο στα φίλια πρόσωπα, η στερνή ανάμνηση της αγαπημένης, το στερνό Ταμείο της ζωής. Η απώτατη απογοήτευση μα και συνάμα και η τελική λύτρωση. Η έσχατη απόγνωση μα συνάμα και η πλέρια απελευθέρωση απο το μαρτύριο του.Η παραμονή του, στο κολαστήριο τελείωνε

«Ανάσα – πνοή – αναπνοή»

Η Ανάσα 
Ανασαίνει την ομορφιά της ζωής, όπου την συναντά, όσο του επιτρέπουν τα δύσμορφα πνευμόνια μου, τα παραμορφωμένα απο τις δοκιμασίες στον χρόνο και τον χώρο.Εισπνέει τα πάντα ακόμα και οτι απαξίωσε το κάθε τι στον κόσμο τούτο, ολα όσα  απο εκείνα του επέβαλλαν.

..Φυλάξου, λοιπόν θα το κάνει..

Οταν ήρθε στην ζωή, το παρελθόν τον περίμενε. Δεν το έκαμε αυτός δεν το έφτιαξε αυτός δεν το σκάλισε αυτός, δεν το χάραξε αυτός. Τον περίμενε.

Αλλοι είχαν φροντίσει για αυτό με περίσσια δεξιότητα και έγνοια. Και έπρεπε να το σηκώσει στις πλάτες του. Κι αν δεν άντεχε; και αν το φορτίο ήταν πέρα και έξω απο όρια και ανθρώπινες δυνάμεις;

Είχαν πεί πως οι συνθήκες αυτές, θα τον διαμόρφωναν, πως αν τα έβγαζε πέρα θα γινόταν πιό άνθρωπος, πως αν όχι θα λάμβανε την μορφή του τέρατος.

Σιωπές ένοχες

Κάθε παιδί έχει ένα άστρο στον ουρανό. Κάθε άστρο είναι η ψυχή ενός παιδιού. Η τροχιά τους, το ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο. Ένα ταξίδι για άλλα παιδιά μακρινό για άλλα εφιαλτικά μικρό. Φτωχές, αδύναμες, ισχνές οι λέξεις, κι όμως δεν αιχμαλωτίζονται, για να το καταγράψουν. Είναι και αυτός ο λόγος, απελπισμένος - μια παράθεση σκορπισμένων σκέψεων δηλ. που δεν βοηθά. Ταξίδι λύτρωσης μα συνάμα και δικαίωσης. Μικρής, σύντομης κι αδυσώπητης.

Μπολιασμένες Νύχτες

Χοράρχης ο Καρβελάς, φωνές εν τη συνόλω τρείς. Το θρόισμα των φύλλων απο το ελαφρύ αεράκι.Τα νυχτοπούλια.Τα τριζόνια.Την σκηνική διάταξη είχαν αναλάβει τα λιγοστά αυτόφωτα αστράλια.Σε πείσμα του Καρβελά, στέκονται αρνούμενα να υποταχτούν, να καταθέσουν την ταυτότητα τους, να εξαφανιστούν, χαράζοντας βαθιά τον ορίζοντα. Χωρίς αυτα ο ουρανός άδειος, κιας τα θεωρεί ο άνθρωπος ασήμαντα τις πιότερες φορές. Εχει απλωθεί τούτη η μυστική μουσική και σκεπάζει τα γύρω.

Νυχτερινές διαδρομές μοναχικές συνήθως για ανθρώπους που πέρασαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους, εκεί έξω. Αγρια χρόνια. Με το αλάτι περίσσιο πάνω στο κορμί, στο πρόσωπο, τα μάτια. Με μαγικές μουσικές ως η παραπάνω να συναρπάζουν ακόμα και τις πιο αγριεμένες καρδιές.