Ο Τρόμος της Σκιάς

Ξεκίνησε η ζωή πάλι. Με λιγότερο ενθουσιασμό, μουδιασμένη.Ο φόβος της πανδημίας, ο τρόμος της σκιάς , έχει φωλιάσει στα κατάβαθα των ψυχών των ανθρώπων.Ο άνθρωπος πιάστηκε άγρια στα δόκανα τους.Το βλέπεις στις όποιες κοινωνικές-προσωπικές προσεγγίσεις , στις συζητήσεις, στις κινήσεις των πιότερων. Τίποτα δεν είναι όπως πρίν, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Νέοι κώδικες ορίζουν την ζωή μας, στην βάση Νόμων, Υπουργικών Αποφάσεων, Προεδρικών Διαταγμάτων. Απο την άλλη οι διεθνείς μελέτες αποκτούν μεγαλύτερη διάσταση. Άλλοτε λειτουργούν ως βάλσαμο, άλλοτε επιτείνουν τα αδιέξοδα, άλλοτε ως δεκανίκια αφηγημάτων βολικών ή μή Λιγόστεψε με μιας το φως στην ζωή μας, θα πείς. Πολύ λιγόστεψε. Πολλά γύρω μας και μέσα μας, με μιας ερήμωσαν.

Βουβός Σπαραγμός

Για μια ακόμη φορά τον είχαν μεταφέρει στο κελί των μελλοθανάτων. Αρχιζε πάλι η διαδικασία του "η τελευταία φορά". Το τελευταίο τσιγάρο, το τελευταίο τραγούδι, το τελευταίο ταξίδι του μυαλού στο χωριό του. Το στερνό αντίο στα φίλια πρόσωπα, η στερνή ανάμνηση της αγαπημένης, το στερνό Ταμείο της ζωής. Η απώτατη απογοήτευση μα και συνάμα και η τελική λύτρωση. Η έσχατη απόγνωση μα συνάμα και η πλέρια απελευθέρωση απο το μαρτύριο του.Η παραμονή του, στο κολαστήριο τελείωνε

«Ανάσα – πνοή – αναπνοή»

Η Ανάσα 
Ανασαίνει την ομορφιά της ζωής, όπου την συναντά, όσο του επιτρέπουν τα δύσμορφα πνευμόνια μου, τα παραμορφωμένα απο τις δοκιμασίες στον χρόνο και τον χώρο.Εισπνέει τα πάντα ακόμα και οτι απαξίωσε το κάθε τι στον κόσμο τούτο, ολα όσα  απο εκείνα του επέβαλλαν.

..Φυλάξου, λοιπόν θα το κάνει..

Οταν ήρθε στην ζωή, το παρελθόν τον περίμενε. Δεν το έκαμε αυτός δεν το έφτιαξε αυτός δεν το σκάλισε αυτός, δεν το χάραξε αυτός. Τον περίμενε.

Αλλοι είχαν φροντίσει για αυτό με περίσσια δεξιότητα και έγνοια. Και έπρεπε να το σηκώσει στις πλάτες του. Κι αν δεν άντεχε; και αν το φορτίο ήταν πέρα και έξω απο όρια και ανθρώπινες δυνάμεις;

Είχαν πεί πως οι συνθήκες αυτές, θα τον διαμόρφωναν, πως αν τα έβγαζε πέρα θα γινόταν πιό άνθρωπος, πως αν όχι θα λάμβανε την μορφή του τέρατος.

Σιωπές ένοχες

Κάθε παιδί έχει ένα άστρο στον ουρανό. Κάθε άστρο είναι η ψυχή ενός παιδιού. Η τροχιά τους, το ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο. Ένα ταξίδι για άλλα παιδιά μακρινό για άλλα εφιαλτικά μικρό. Φτωχές, αδύναμες, ισχνές οι λέξεις, κι όμως δεν αιχμαλωτίζονται, για να το καταγράψουν. Είναι και αυτός ο λόγος, απελπισμένος - μια παράθεση σκορπισμένων σκέψεων δηλ. που δεν βοηθά. Ταξίδι λύτρωσης μα συνάμα και δικαίωσης. Μικρής, σύντομης κι αδυσώπητης.

Μπολιασμένες Νύχτες

Χοράρχης ο Καρβελάς, φωνές εν τη συνόλω τρείς. Το θρόισμα των φύλλων απο το ελαφρύ αεράκι.Τα νυχτοπούλια.Τα τριζόνια.Την σκηνική διάταξη είχαν αναλάβει τα λιγοστά αυτόφωτα αστράλια.Σε πείσμα του Καρβελά, στέκονται αρνούμενα να υποταχτούν, να καταθέσουν την ταυτότητα τους, να εξαφανιστούν, χαράζοντας βαθιά τον ορίζοντα. Χωρίς αυτα ο ουρανός άδειος, κιας τα θεωρεί ο άνθρωπος ασήμαντα τις πιότερες φορές. Εχει απλωθεί τούτη η μυστική μουσική και σκεπάζει τα γύρω.

Νυχτερινές διαδρομές μοναχικές συνήθως για ανθρώπους που πέρασαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους, εκεί έξω. Αγρια χρόνια. Με το αλάτι περίσσιο πάνω στο κορμί, στο πρόσωπο, τα μάτια. Με μαγικές μουσικές ως η παραπάνω να συναρπάζουν ακόμα και τις πιο αγριεμένες καρδιές.