Πέμπτη 28 Μαΐου 2020

Ο Τρόμος της Σκιάς

Ξεκίνησε η ζωή πάλι. Με λιγότερο ενθουσιασμό, μουδιασμένη.Ο φόβος της πανδημίας, ο τρόμος της σκιάς , έχει φωλιάσει στα κατάβαθα των ψυχών των ανθρώπων.Ο άνθρωπος πιάστηκε άγρια στα δόκανα τους.Το βλέπεις στις όποιες κοινωνικές-προσωπικές προσεγγίσεις , στις συζητήσεις, στις κινήσεις των πιότερων. Τίποτα δεν είναι όπως πρίν, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Νέοι κώδικες ορίζουν την ζωή μας, στην βάση Νόμων, Υπουργικών Αποφάσεων, Προεδρικών Διαταγμάτων. Απο την άλλη οι διεθνείς μελέτες αποκτούν μεγαλύτερη διάσταση. Άλλοτε λειτουργούν ως βάλσαμο, άλλοτε επιτείνουν τα αδιέξοδα, άλλοτε ως δεκανίκια αφηγημάτων βολικών ή μή Λιγόστεψε με μιας το φως στην ζωή μας, θα πείς. Πολύ λιγόστεψε. Πολλά γύρω μας και μέσα μας, με μιας ερήμωσαν.

Έγιναν ξένα, απόκοσμα, εχθρικά, μη φιλικά θα το λεγες πιο ευγενικά. Έχασε η ζήση μας με μιας όλες τις σταθερές της, υποχώρησαν ολοι οι πυλώνες της. Αποδομήθηκαν όλα σε τέτοιο βαθμό που καμιά μεταβολή, καμιά εξέλιξη δεν μπορεί να αναιρέσει την ατμόσφαιρα του θανάτου, ώς θα άρμοζε στον αιώνα που ζούμε.

 Άνθρωποι έφυγαν, άλλες τόσες ζωές χαράχθηκαν ανεξίτηλα. Η οικονομική δυσπραγία πυροδότησε για μια ακόμα φορά, την ηθική εξαχρείωση και την πνευματική εξαθλίωση. Επιρρεπής ο άνθρωπος σε αυτά, και το αδύναμο σύστημα (οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό) που επικρατεί, ανίκανο να τον υποστηρίξει στο ελάχιστο. Αντιθέτως επιχειρεί να τον απομυζήσει πιότερο..

 Και να που πρέπει να αποτυπώσεις τον ανθρώπινο πόνο, να καταγράψεις τα αδιέξοδα, να καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, και να μην επαναληφθείς, να μην γίνεις βαρετός, ανιαρός. Και δεν ξέρεις πως να το κάνεις, απο που να ξεκινήσεις, πως να ξετυλίξεις αυτό το κουβάρι της ζωής , ως μπλέχτηκε.

Με την ευαισθησία να εναλλάσσεται με την απανθρωπιά/ Με τον αλτρουισμό να διαδέχεται την στενά ατομιστική στάση και τον ωχαδερφισμό Γιατί οι λέξεις και οι σκέψεις έχουν ένα κακό ελάττωμα, τρέχουν, ξεφεύγουν,καλπάζουν και τίποτα δεν είναι ικανό να τις συγκρατήσει οταν ξεκινήσει το φεύγα τους.

Οσο πιο πολύ μακραίνουν, τοσο μεγαλύτερο το χάσμα,  εντός με τα γύρω μας. Δεν έχουμε και πολλά όπλα να βγάλουμε την ζωή απ οτο αδιέξοδο της, μονολόγησε. Να αντιπαρατεθούμε στην παραίτηση στην σιωπή, στην τυφλή υποταγή και στην αποδοχή του τρόμου/, ως αρμόζει στον άνθρωπο που θέλει να λέγεται και να είναι άνθρωπος. Να χτυπήσουμε την μιζέρια και την καχεκτικότητα όχι στο πιο αδύναμο σημείο της, μα στο πιο δυνατό της.

Αυτή η σιωπή του τρόμου πρέπει να σπάσει. Η μουσική άνοιξε τον δρόμο. Το είδαμε σε αυτούς που με ευαισθησία και τρυφερότητα, έδωσαν μια νότα ελπίδας και αισιοδοξίας μέσα απο μικρές παρεμβάσεις, ξεπερνώντας τα στενά όρια του χώρου, Το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κα ιοι χρήστες τους, αποτέλεσαν το πιο μεγάλο σύμμαχο.

Οχι μόνο ανέδειξαν τους μικρούς-μεγάλους ήρωες, αλλά ξεμπρόστιασαν και ξεδόντιασαν τους ξεδιάντροπους περιφερόμενους θιάσους, τις καρικατούρες ανθρώπων, που με τρόπο ανέντιμο επιχείρησαν να κεφαλοποιήσουν

Τι θα μπορούσε να φανεί αντάξιο της μουρμούρισε. Οτι θα διέλυε αυτή την μιζέρια και αυτόν τον φασισμό, που επιβάλλει την επιλεκτική αποστασιοποίηση.

Κινήσεις ανθρωπιάς, ένα αγκάλιασμα, ένα φιλί, ένα σφίξιμο χεριού, ένα λουλούδι, δύό ζεστές κουβέντες Οτιδήποτε θα έκαμε οτι και η μουσική δηλ. να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις, να διώξει το γκρίζο, να δείξει στον δίπλα μας πως δεν είναι μόνος, πως μόνοι μας δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό τον βραχνά.

Πως δηλαδή χρειάζονται νέες μορφές συλλογικής δράσης, πως χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε η εξωστρέφεια μας.Η ψυχολογική στήριξη των πιο ευάλωτων και αδύναμων, η απόλυτη αναγκαιότητα. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι