Χοράρχης ο Καρβελάς, φωνές εν τη συνόλω τρείς. Το θρόισμα των φύλλων απο το ελαφρύ αεράκι.Τα νυχτοπούλια.Τα τριζόνια.Την σκηνική διάταξη είχαν αναλάβει τα λιγοστά αυτόφωτα αστράλια.Σε πείσμα του Καρβελά, στέκονται αρνούμενα να υποταχτούν, να καταθέσουν την ταυτότητα τους, να εξαφανιστούν, χαράζοντας βαθιά τον ορίζοντα. Χωρίς αυτα ο ουρανός άδειος, κιας τα θεωρεί ο άνθρωπος ασήμαντα τις πιότερες φορές. Εχει απλωθεί τούτη η μυστική μουσική και σκεπάζει τα γύρω.Νυχτερινές διαδρομές μοναχικές συνήθως για ανθρώπους που πέρασαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους, εκεί έξω. Αγρια χρόνια. Με το αλάτι περίσσιο πάνω στο κορμί, στο πρόσωπο, τα μάτια. Με μαγικές μουσικές ως η παραπάνω να συναρπάζουν ακόμα και τις πιο αγριεμένες καρδιές.
Και κάπου εκεί οι ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν απο το μάταιο τούτο κόσμο πολύ νωρίς. Άνθρωποι που δεν είχαν την ευκαιρία να παλέψουν το ονειρο τους τόσο καλά, αν και το άξιζαν. Άνθρωποι που δεν σπατάλησαν την ζωή τους σε φαιδρότητες,που ο πόνος δεν τους έκανε υπάνθρωπους, αλλά πιότερο ανθρώπους. Ζωές ανθρώπων γραμμένες σε άγραφο χαρτί δηλ. και έψαξαν σώμα να κατοικήσουν, να βρούν δικαίωση στα όνειρα τους, γιατί αυτό ορίζει ο κώδικας της ζωής. Παρανάλωμα το σκοτάδι στο διάβα τους.
Χρόνια συνοδοιπόροι, σε άλλοτε ήρεμες, άλλοτε γαλήνιες και άλλοτε εφιαλτικές στιγμές.Σε κουβέντες μυστικές, τρυφερές , γλυκιές, μαγικές. Και το πρωί κοιτώντας το χαραγμένο πρόσωπο στο καθρέφτη, το να βλέεπις τις πορείες τους πάνω στις ρυτίδες και στα σπασίματα. Να βλέπεις στα μουσκεμένα μάτια τα όσα μπόλιασαν πάνω σου και μέσα σου.
