Τα Ομορφα Χωριά, Ομορφα Καίγονται..

Το λίκνο του Ελληνικού πολιτισμού, η Μικρασία,η  Πατρίδα και Πατρίδα μας. Διασχίσαμε την θάλασσα του Αιγαίου πιότεροι, άλλοι ήρθαμε πεζοί, κυνηγημένοι απο τους Τούρκους, προδομένοι από όλους και τους δικούς μας. 

Βρεθήκαμε πιο ξένοι από τους ξένους, σε ένα κράτος που οι πολίτες του, μιλούσαν την ίδια γλώσσα με μας,την ίδια θρησκεία,την ίδια παράδοση. 

Όμως εμείς είμασταν οι Τουρκόγυφτοι,οι Τουρκόσποροι, και οι γυναίκες μας οι πόρνες. Μας πέταξαν κακήν κακώς σε οτι πιο άγονο, πιο αφιλόξενο, πιο εχθρικό είχε αυτή η χώρα. Μακριά απο τους οικισμούς των ντόπιων, για να μην τους λεκιάζουμε. Στιβαγμένοι, έτσι ώστε να νιώθεις την ανάσα του δίπλα σου στην πλάτη σου. Μας αποδεκάτισαν ασθένειες και αρρώστιες, μαζί με την πείνα. 

Στην αρχή μαζευόμασταν σαν το σμάρι με τις μέλισσες, όπου χάριζαν το ελάχιστο βοήθειας. Σιγά σιγά αποτραβιόμασταν, γινόμασταν πιο διακριτικοί, και στο τέλος αδιαφορούσαμε. Δεν αξίζαμε αυτό τον οίκτο, και αυτή την διαπόμπευση, με τον μανδύα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης  

Το πιο επώδυνο, ήταν όταν ζητούσαν εργάτες. Στεκόμασταν ώρες στο λιοπύρι, στο κρύο, στην βροχή, μέχρι νας μας επιλέξουν. Εκαμαν ότι ήταν δυνατόν, για να μα δείξουν πως δεν είμαστε το ίδιο με αυτούς, αλλά κάτι λιγότερο απο άνθρωποι, υπάνθρωποι.

Κάπως έτσι επιβιώσαμε και επιζήσαμε, επώδυνα,επίπονα,επίμονα. Και πετύχαμε να κάνουμε τούτα τα μέρη τα πιο όμορφα της χώρας, όσο πιο όμορφα μπορούσαν να γίνουν. Κάναμε το άγονο γόνιμο, τα ρουμάνια γή καλλιεργήσιμη. Οπου κιαν μας έδωκαν ευκαιρίες διαπρέψαμε υπο συνθήκες παρόμοιες της σκλαβιάς.

Για έναν και μόνο λόγο, γιατί είμασταν Ντογάνια, ξεροκέφαλοι,πεισματάρηδες, περήφανοι,ανένδοτοι σε οτι τίμιο διεκδικούσαμε.  

Ομως κουβαλήσαμε τον τρόμο,τον φόβο και τον πανικό, που έσπειραν οι Τούρκοι σφαγείς μας. Τα ανάλογα βιώματα είχαν και οι ντόπιοι. Ετσι το 1942 μπροστά στην είδηση της άφιξης των ναζιστικών γερμανικών στρατιωτικών μονάδων, υπο τον τρόμο των αντιποίνων για τους μαχητές της Εθνικής Αντίστασης, εγκαταλείψαμε τα χωριά μας, δεν τα υπερασπιστήκαμε με ότι μπορούσαμε, τα αφήκαμε μόνα, και έτσι μπόρεσαν ναζί και λακέδες, πανεύκολα να πλατσικολογήσουν και να κατακάψουν το σύμπαν ολάκερο.

Δεν είχαμε κατά νού για τα ολοκαυτώματα τους, για τα άλλα μαρτυρικά χωριά  για τα όσα πέρασαν όσοι παρέμειναν, και το θεωρούσαμε ντροπή μεγάλη. Περάσαν πολλά χρόνια για να το ξεπεράσουμε αυτό το όνειδος, για να πειστούμε πως ήταν ζαριά της ζωής. 

Πρίν μαζέψουμε στάχτες και αποκαΐδια, μας πλάκωσε η συμφορά του εμφυλίου, και εκεί που πιστεύαμε πως τα παιδιά μας θα πάγαιναν σχολείο, θα μάθαιναν γράμματα και καλά γράμματα, θα γενόταν πιο προκομμένοι απο μας, καλύτεροι σε όλα, έμειναν πιο αγράμματοι απο μάς, και ξεκίνησαν και αυτοί απο το μηδέν

Καθώς άνοιγαν οι δουλειές στις πόλεις, άφηναν τούτο τον τόπο και έφευγαν αναζητώντας καλύτερη μοίρα, καλύτερη ζωή, καλύτερες ευκαιρίες. Εδώ όλα πήγαιναν πολύ αργά, αγκομαχούσε η ζωή κάθε μέρα σε όλα της, δεν θα ζήσω να δώ τις καλύτερες μέρες.

Κάπως έτσι θα τελείωνε την αφήγηση του ο Μανολιός, ο Γιαννακός, ο Μιχαλιός, πρόσφυγες απο την Ανατολία, πρόσωπα που ξεχώρισαν σε όλα τους, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα τους.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Οι αριθμοί μαρτυρούν τα όσα χάθηκαν. Στρέμματα γής, δάσους,σπίτια, επιχειρήσεις, ζώα, αδυσώπητοι αριθμοί, αντάξιοι του ολέθρου που έσπειραν ανίκανοι,πλέρια.

Η κρατική μηχανή, σμπαραλιασμένη, αδύναμη να ανταποκριθεί και στα αυτονόητα. Οι τοπικές κοινωνίες κατακερματισμένες, όμηροι του τοπικισμού-φατριασμού, με την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε ρόλο παρατηρητή -ικέτη.

Η αιμορραγία θα συνεχιστεί, οι πιο νέοι θα φύγουν, θα αναζητήσουν το όνειρο τους αλλού, αυτό είναι το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας μας, καθως ο τόπος τούτος και  μικρός και στενός. Στα χνάρια τους θα πατήσουν και όσοι έχασαν κάθε δυνατότητα να ζούν έντιμα.Θα μείνουν όσοι θα χάσουν και αυτα τα ελάχιστα που έχουν αν φύγουν.Για τους εφήμερους που έχασαν το πράσινο τους, και τα συναφή, δεν αξίζει να γραφεί κάτι παραπάνω. Έσπασε η αλυσίδα, έσπασαν όλοι οι κρίκοι της. 

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τι χάθηκε. Καλή η ανθρωπιστική βοήθεια, μα να γνωρίζουν πως το μεγαλύτερο μέρος της πάει χαράμι, καθώς άπαντες δηλώνουν ανεύθυνοι-υπεύθυνοι, και συνήθως καταλήγει σε πόρτες τζαμπατζήδων μέσα απο τις κατάλληλες διαδρομές. Καλές οι προθέσεις, μας πολλοί δεν αντιλαμβάνονται πως η αξιοπρέπεια υπερισχύει, πως η ηθική εξαχρείωση και η πνευματική εξαθλίωσης, υπερτερούν απο τα παράγωγα της οικονομικής της  οικονομικής δυσπραγίας 

Τα ανάλογα και τον εθελοντισμό. Δεν γίναμε το έπαθλο της διάκρισης τους ως άνθρωποι και ως τόπος.Δεν είμαστε το δεκανίκι τους, το εφαλτήριο της προβολής τους, Δεν έχουν το δικαίωμα να προβάλλουν χωρίς ίχνος ευπρέπειας και ευγένειας και με πληθωρική ρητορική την οποία προσφορά τους. Δεν χρειαζόμαστε λόγια παρηγοριάς, επιμνυμόσυνες δεήσεις, επικήδειους, στο κάτω κάτω της γραφής χορτασμένοι είμαστε και μπορούμε και μόνοι μας

Δεν κερδίζεται ότι χάθηκε. Θα περάσουν πολλές δεκαετίες για να ξαναγεννηθεί ο τόπος, αν εντομεταξύ δεν τον βρεί κάποια άλλη συμφορά. Πολλοί δε απο μας θα έχουμε αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, με την πίκρα πως η κατάθεση ψυχής χρόνων, και παρακαταθήκες δεκαετιών βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε στάχτες,κουφάρια,αποκαΐδια και ερείπια. 

Καληνύχτα....

..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...
Αυτός ο κόσμος δεν ήταν ποτέ για μάς.. Δεν μας χώρεσε.. Δεν χωρέσαμε.. Δέν θα χωρέσουμε.. Τόσο απλά.. Καληνύχτα...

..Μην τρομάξεις, εγώ ήρθε η ώρα να φύγω..

Μάζωξε τις θύμησες, τις παράθεσε με την απαιτούμενη χρονολογική σειρά, αναγκαίο και λειτουργικό είπαν

Έζησες όμορφα χρόνια στις κρυφές γωνίες της  αυλής και του κήπου είπε. Με όλη σου την παρέα  τους γάτηδες, τα μικροπούλια ,τον σκύλο σου.

Εζησες ωραίες στιγμές είπε. Βλέπεις ακόμα κείνο το ξυπόλυτο καχεκτικό,αδύναμο μαυριδερό χαμίνι να τρέχει στο ακροθαλλάσι χρόνους. Και φορές χανόσουν στον βυθό μέρες ολάκερες, ώρες αμέτρητες για τους κόχυλες

Η Ζωή που Δεν Εζησε...

Γαρμπής, Νοτιο-Ανατολικός Ανεμάς λέγει το Ανεμολόγιο. Κείνος ο διαολεμένος άνεμος που κουβαλούσε την υγρασία της θάλασσας. Ξύπναγε ο εφιάλτης του πόνου, απο κείνη την δυσπλασία ισχίου κατά την γέννα. Έκαμε κείνα τα πρώτα 25 και μετά 15 σκαλιά, μικρό Γολγοθά. Έκαμε κείνο το προαύλιο απρόσιτο, ίσα που κατάφερνε να βγει στον εξώστη στα διαλείμματα. Και στο σχόλασμα ξανά το ίδιο μαρτύριο για την Αγράμπελη.

Μόνη της παρηγοριά, ο Σπίνος. Αθόρυβος, σιωπηλός ,κουβαλούσε την τσάντα της, γινόταν το στήριγμα της όταν χρειαζόταν να περπατήσει. Ως αντάλλαγμα μοιράστηκε το ίδιο θρανίο. Ευκαιρία είπαν πολλοί, να τον μαζέψει, ώστε το μάθημα να κυλά ήρεμα.

Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν.

Σκεφτόταν φορές την δίψα που γεννούσε η προσδοκία. Εκείνη η αίσθηση πως η ζωή θα αποκτήσει την γυαλάδα που της αξίζει.Πως η ανύπαρκτη αχτίδα, θα γίνει εκείνο το φώς που θα τον ζέσταινε, ως τα μύχια της ύπαρξης του. Μα πάλι θα του αρκούσε να αχνοφέγγει έστω και μακριά. Εκείνο το μαύρο, είχε μπουχτίσει. Είχε κάμει το μέγα λάθος να την ταυτίσει με την αγνότητα,με την αθωότητα.Είχε ξεχάσει πως το αντάλλαγμα θα ξεπερνούσε οτι διέθετε, και θα άγγιξε ακόμα και εκείνα τα κουρέλια της ψυχής του. Απορούσε για το ποιά αξία θα έπιαναν τούτα, στο τραπέζι των αργυραμοιβών. Γιατί τα ζητούσαν τόσο έντονα, υπάρξεις που βίωναν όλα αυτά που σε αυτόν φαινόταν επικά; Τι αξία είχαν τα κουρέλια του, μπροστά στα πολύ καλά και ακριβά τους υπάρχοντα; Ολα τούτα για μια προσδοκία;

Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο. Κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…

Περήφανα Πουλιά οι Γλάροι θωρούν οι πιότεροι. Σύμβολα του πελάγους. Πόσο λάθος κάμουν, στεριανά είναι είπε ο ποιητής της Θάλασσας. Ψάχουν την τροφή τους ολούθε και μόνο αυτή η ανάγκη τους φορές τα τραβά στα ανοικτά. Τις πιότερες φορές γυροφέρνουν σε στεριές, σκουπιδότοπους, πλούσιους σε τροφή, σκουπιδοφάγοι δηλ και ζήτουλες. Κρώζουν συνέχεια δε, ποτέ δεν μένουν σιωπηλά, διαλαλώντας πάντα τα όσα η στιγμή γεννά.
Αλλες φορές δε ψαρεύει μακριά απο ανθρώπους, αποφεύγοντας τους θεωρώντας τους κίνδυνο, και άλλοτε στριφογυρίζει πάνω τους γυρεύγοντας οτι απέμεινε απο τις ψαριές τους.Φορές πάλι που με λειψό ή ολόγιομο φεγγάρι καθισμένος στην επιφάνεια της θάλασσας, καρτερεί τους ήχους που θα μαρτυρήσουν την λεία του. Και σαν σιμώσει η καταιγίδα και σαν πλησιάζει η μπόρα, το ανεμοβρόχι τα βρίσκεις φωλιασμένα σε βράχους και λιμάνια.

Ο Τρόμος της Σκιάς

Ξεκίνησε η ζωή πάλι. Με λιγότερο ενθουσιασμό, μουδιασμένη.Ο φόβος της πανδημίας, ο τρόμος της σκιάς , έχει φωλιάσει στα κατάβαθα των ψυχών των ανθρώπων.Ο άνθρωπος πιάστηκε άγρια στα δόκανα τους.Το βλέπεις στις όποιες κοινωνικές-προσωπικές προσεγγίσεις , στις συζητήσεις, στις κινήσεις των πιότερων. Τίποτα δεν είναι όπως πρίν, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Νέοι κώδικες ορίζουν την ζωή μας, στην βάση Νόμων, Υπουργικών Αποφάσεων, Προεδρικών Διαταγμάτων. Απο την άλλη οι διεθνείς μελέτες αποκτούν μεγαλύτερη διάσταση. Άλλοτε λειτουργούν ως βάλσαμο, άλλοτε επιτείνουν τα αδιέξοδα, άλλοτε ως δεκανίκια αφηγημάτων βολικών ή μή Λιγόστεψε με μιας το φως στην ζωή μας, θα πείς. Πολύ λιγόστεψε. Πολλά γύρω μας και μέσα μας, με μιας ερήμωσαν.

Βουβός Σπαραγμός

Για μια ακόμη φορά τον είχαν μεταφέρει στο κελί των μελλοθανάτων. Αρχιζε πάλι η διαδικασία του "η τελευταία φορά". Το τελευταίο τσιγάρο, το τελευταίο τραγούδι, το τελευταίο ταξίδι του μυαλού στο χωριό του. Το στερνό αντίο στα φίλια πρόσωπα, η στερνή ανάμνηση της αγαπημένης, το στερνό Ταμείο της ζωής. Η απώτατη απογοήτευση μα και συνάμα και η τελική λύτρωση. Η έσχατη απόγνωση μα συνάμα και η πλέρια απελευθέρωση απο το μαρτύριο του.Η παραμονή του, στο κολαστήριο τελείωνε

«Ανάσα – πνοή – αναπνοή»

Η Ανάσα 
Ανασαίνει την ομορφιά της ζωής, όπου την συναντά, όσο του επιτρέπουν τα δύσμορφα πνευμόνια μου, τα παραμορφωμένα απο τις δοκιμασίες στον χρόνο και τον χώρο.Εισπνέει τα πάντα ακόμα και οτι απαξίωσε το κάθε τι στον κόσμο τούτο, ολα όσα  απο εκείνα του επέβαλλαν.

..Φυλάξου, λοιπόν θα το κάνει..

Οταν ήρθε στην ζωή, το παρελθόν τον περίμενε. Δεν το έκαμε αυτός δεν το έφτιαξε αυτός δεν το σκάλισε αυτός, δεν το χάραξε αυτός. Τον περίμενε.

Αλλοι είχαν φροντίσει για αυτό με περίσσια δεξιότητα και έγνοια. Και έπρεπε να το σηκώσει στις πλάτες του. Κι αν δεν άντεχε; και αν το φορτίο ήταν πέρα και έξω απο όρια και ανθρώπινες δυνάμεις;

Είχαν πεί πως οι συνθήκες αυτές, θα τον διαμόρφωναν, πως αν τα έβγαζε πέρα θα γινόταν πιό άνθρωπος, πως αν όχι θα λάμβανε την μορφή του τέρατος.

Σιωπές ένοχες

Κάθε παιδί έχει ένα άστρο στον ουρανό. Κάθε άστρο είναι η ψυχή ενός παιδιού. Η τροχιά τους, το ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο. Ένα ταξίδι για άλλα παιδιά μακρινό για άλλα εφιαλτικά μικρό. Φτωχές, αδύναμες, ισχνές οι λέξεις, κι όμως δεν αιχμαλωτίζονται, για να το καταγράψουν. Είναι και αυτός ο λόγος, απελπισμένος - μια παράθεση σκορπισμένων σκέψεων δηλ. που δεν βοηθά. Ταξίδι λύτρωσης μα συνάμα και δικαίωσης. Μικρής, σύντομης κι αδυσώπητης.

Μπολιασμένες Νύχτες

Χοράρχης ο Καρβελάς, φωνές εν τη συνόλω τρείς. Το θρόισμα των φύλλων απο το ελαφρύ αεράκι.Τα νυχτοπούλια.Τα τριζόνια.Την σκηνική διάταξη είχαν αναλάβει τα λιγοστά αυτόφωτα αστράλια.Σε πείσμα του Καρβελά, στέκονται αρνούμενα να υποταχτούν, να καταθέσουν την ταυτότητα τους, να εξαφανιστούν, χαράζοντας βαθιά τον ορίζοντα. Χωρίς αυτα ο ουρανός άδειος, κιας τα θεωρεί ο άνθρωπος ασήμαντα τις πιότερες φορές. Εχει απλωθεί τούτη η μυστική μουσική και σκεπάζει τα γύρω.

Νυχτερινές διαδρομές μοναχικές συνήθως για ανθρώπους που πέρασαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους, εκεί έξω. Αγρια χρόνια. Με το αλάτι περίσσιο πάνω στο κορμί, στο πρόσωπο, τα μάτια. Με μαγικές μουσικές ως η παραπάνω να συναρπάζουν ακόμα και τις πιο αγριεμένες καρδιές.