Κάθε παιδί έχει ένα άστρο στον ουρανό.
Κάθε άστρο είναι η ψυχή ενός παιδιού.
Η τροχιά τους, το ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο.
Ένα ταξίδι για άλλα παιδιά μακρινό για άλλα εφιαλτικά μικρό.
Φτωχές, αδύναμες, ισχνές οι λέξεις, κι όμως δεν αιχμαλωτίζονται,
για να το καταγράψουν. Είναι και αυτός ο λόγος, απελπισμένος
- μια παράθεση σκορπισμένων σκέψεων δηλ. που δεν βοηθά.
Ταξίδι λύτρωσης μα συνάμα και δικαίωσης.
Μικρής, σύντομης κι αδυσώπητης.
Γιατί είναι στα όρια της τρέλας η μη αποδοχή του τελεσίδικου χαρακτήρα της ήττας. Συνιστά άρνηση πραγματικότητας, το να πιστέψεις πως ένας βράχος τρώγεται ακόμα και με νύχια. Συνιστά κόλαφο, να υποστηρίξεις πως ακόμα και ένα λεπτό ζωής, παραμένει ύψιστη προσφορά στον άνθρωπο και την κοινωνία.
Πώς να μιλήσεις για ματαιωμένα όνειρα, όταν το σημάδι από το αίμα τους, δεν το εξισορροπούν τόνοι μελάνι; Πώς να μιλήσεις την ώρα που η πάλη τους αποτελεί πηγή αέναης έμπνευσης, οίστρο για την κοιμισμένη συνείδηση, βάσανο για την σκέψη;
Τα "χαμένα" παιδιά και εκείνα τα παιδιά που δεν έζησαν ως τους άξιζε, όταν τους άξιζε. Σε αυτές τις μικρές αλλά τόσο μεγάλες ταξιδιάρικες ψυχές. Για εκείνα τα μάτια, που παραφυλάγουν σε κάθε γωνιά, βλέμματα καρφωμένα στις πλάτες των ανθρώπων, με τον πιο άγριο τρόπο.. Για εκείνες τις θύμησες που θρυμματίζουν το είναι μας, την κάθε στιγμή το κάθε λεπτό. Για τα αρματωμένα τα σύγνεφα με τα σύνεργα τους. Για τον βαμμένο ήλιο από το αίμα τους. Για τα πυρακτωμένα ,γύρω και μέσα μας. Για το ανεξίτηλο σημάδι των ψυχών τους στα αστράλια του ουρανό.
Κυριαρχούν τούτα τα παιδιά νύχτα και μέρα, παντού γύρω μας και πάνω μας. Η λύτρωση τους, η εμβάπτιση
της ζωής στα νάματα. Σιωπές ένοχες. Ακόμα και τούτη η γραφή αδύναμη, και να με συμπαθάς για αυτό αναγνώστη
