Αλλοι είχαν φροντίσει για αυτό με περίσσια δεξιότητα και έγνοια. Και έπρεπε να το σηκώσει στις πλάτες του. Κι αν δεν άντεχε; και αν το φορτίο ήταν πέρα και έξω απο όρια και ανθρώπινες δυνάμεις;
Είχαν πεί πως οι συνθήκες αυτές, θα τον διαμόρφωναν, πως αν τα έβγαζε πέρα θα γινόταν πιό άνθρωπος, πως αν όχι θα λάμβανε την μορφή του τέρατος.
Σαν τα τόσα τερατόμορφα κτήνη δηλ. που παραμονεύουν σε λεωφόρους, δρόμους, μονοπάτια, πλατείες, σπίτια και κτίρια.Που κρυμμένα πίσω απο την επιφάνεια της καθωσπρέπειας, της (ψευτο-)ηθικής, υπομονετικά καρτερούσαν να ικανοποιήσουν τα βάρβαρα τους ένστικτα, τον σαδισμό τους.Με την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα, συνένοχη σε αυτό το έγκλημα διάρκειας.
Είχαν πεί πως η κοινωνικοποίηση-κανονικότητα δεν χωρά επιλεκτισμούς, και το εννοούσαν
Οταν ήρθε στην ζωή το παρελθόν τον περίμενε.Και έπρεπε να επιλέξει ή να ακολουθήσει αυτό που του έδειχναν ή να ξεστρατίσει. Πως να λάβει μια τέτοια απόφαση; Πως να την στηρίξει; με τι να την Υποστηρίξει; Μικρός, αδύναμος,καχεκτικός.
Τα παραμύθια έχουν συνήθως δράκους,πρίγκηπες και τελειώνουν πάντα όμορφα, ικανοποιώντας ήρωες διηγητές-αφηγητές και αναγνώστες.. Το δικό του παραμύθι ως πολλών άλλων, μοναχικό.Είχε μόνο τον Μέλιο το Παιδί, τον Ανθρωπο τον Αντρα, ως σύντροφο,αφηγητή,βιγλάτορα και ιχνηλάτη.
Σε αυτό το σμπαραλιασμένο μυαλό απο τις κάθε λογιού σφίγγες ήρθε,τρύπωσε και κατοίκησε τούτο το ξυπόλυτο χαμίνι. Μπόρεσε και μπόλιασε το είναι, με την νουθεσία : "Να μην αφήσεις τα γράμματα, να τα ξετρυπώσεις απο όπου χρειαστεί, απο βιβλία, απο στόματα, απο ζωές, απο καρδιές, Να τα κάνεις πάλι γράμματα και να τα ξαναδώσεις στους ανθρώπους γράμματα"
Και μετά ήρθαν και εκείνα τα θλιμμένα, αργόσυρτα,λυπητερά τραγούδια που εξέφραζαν το πόνο της ψυχής και τις πληγές στο κορμί, των ανθρώπων του κόπου και του μόχθου, της φτωχολογιάς της εργατιάς, των εξαθλιωμένων, των απανταχού επαναστατημένων .Τραγούδια που έκαμαν τους ανθρώπους,αδέρφια στηλιτεύοντας την εκμετάλλευση, την φτώχεια, το άδικο.
Τι σημασία είχε το πως αυτοί μπορεί να απείχαν εφιαλτικά στον χώρο και τον χρόνο;.Αυτά Εχουν τον τρόπο τους να μιλούν στις καρδιές, να φωλιάζουν μέσα τους, και να τους ενώνουν, με μια συμφωνία μαγική και συνάμα μυστική.
Κάπως έτσι δυνάμωνε η ελπίδα, κάπως έτσι η παραδοχή της νύχτας και της ήττας, ως μόνιμη κατάσταση γινόταν αδύνατη. Και το καρτέρεμα του Ηλιου γινόταν όλο και πιο υποφερτό, και πλησίαζε ολοένα η μέρα που θα χάραζε. Ήξερε ποια τι να περισώσει.
Οταν ήρθε στην ζωή, το παρελθόν τον περίμενε. Το αγκάλιασε και το έκανε Ιστορία. Την ιστορία μιας άθλιας και ασήμαντης ζωής, με πλήθος απο σταθμούς,γεγονότα, ανθρώπους,ημερομηνίες.Μιας ιστορίας όμως ικανής να ταξιδέψει.
Το τελευταίο αντίο μιας μακρόχρονης προσμονής.Οι τελευταίοι βηματισμοί στις υγρές πλάκες."Φυλάξου, λοιπόν θα το κάνει".
**Μανόλης Ανγνωστάκης-Λουσίλ Κλίφτον
